Nazywany miastem artystów, kurort kojarzony z wypoczynkiem, relaksem i rozrywką, uznawany za swego rodzaju ikonę stylu. Sopot to także miejsce, które dostarcza wielu artystycznych wrażeń. Również dzięki dziełom sztuki obecnym w przestrzeni miasta.
W krajobrazie eklektycznej architektury Sopotu znajduje się wiele dzieł sztuki. W miejskich plenerach, w różnych punktach miasta – w parkach, skwerach, ogrodach, na placach i ulicach, dostrzec można kilkadziesiąt rzeźb o różnorodnej stylistyce i tematyce. Są wśród nich pomniki i tablice upamiętniające niezwykłe postaci lub przypominające bohaterskie i doniosłe wydarzenia i czyny. Są dzieła realistyczne i o formach abstrakcyjnych, wykonane w różnych materiałach, takich jak brąz, marmur, granit, metal czy tworzywo sztuczne. Były umieszczane w przestrzeni miejskiej od lat 70. XX wieku, na fali popularnego w latach 60. i 70. trendu komponowania współczesnych dzieł sztuki w przestrzeni publicznej. Przez lata miasto ogłaszało konkurs na rzeźbę dla Sopotu. Wiele prac rzeźbiarskich powstało podczas Międzynarodowych Plenerów Rzeźby w granicie we Wdzydzach Kiszewskich, organizowanych często przy wsparciu Urzędu Miasta Sopotu. Współcześnie działania te są kontynuowane – miasto pozyskuje kolejne dzieła sztuki wpisujące się w pejzaż Sopotu. Jest na tym polu wspierane przez firmę ERGO Hestia, która przez lata funkcjonowania dała się poznać jako mecenas sztuki, w ostatnim czasie przy organizacji konkursu rzeźbiarskiego Baltic Horizons. Od niedawna Sopocianie mogą podziwiać kilka nowych dzieł dofinansowanych w ramach Programu Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku „Rzeźba w przestrzeni publicznej dla Niepodległej”. W plenerze sztuka staje się bliższa każdemu przechodniowi, jest nieomal na wyciągnięcie ręki, skraca się dystans pomiędzy odbiorcą a dziełem. Warto przejść szlakiem sopockich rzeźb, dostrzec je na nowo i przyjrzeć się im z uwagą.
Różowy granit stał się materiałem do stworzenia rzeźby „Pokolenie” autorstwa Ewy Beyer-Formeli. Dzieło powstało pod koniec lat 70. XX wieku we Wdzydzach Kiszewskich podczas jednego z plenerów rzeźbiarskich. W sporym głazie rzeźbiarka wyodrębniła kształty, które można odczytywać jako dwie złączone ludzkie sylwetki. Większa z nich zdaje się „przekazywać” mniejszej bagaż doświadczeń.
Ewa Beyer-Formela urodziła się w 1935 roku w Kartuzach. Wielokrotnie podkreślała wpływ, jaki na jej późniejsze wybory artystyczne miało miejsce dorastania na Kaszubach. Szczególnie bliska artystce była natura, która stanowiła dla niej niewyczerpane źródło inspiracji. W 1960 roku obroniła dyplom pod kierunkiem profesora Stanisława Horno-Popławskiego w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Uczestniczyła w powojennej odbudowie Gdańska. Tworzyła rzeźby plenerowe i kameralne w granicie, marmurze, drewnie oraz metalu i ceramice. Zajmowały ją także rysunek, akwarela i pastel. Sopocka artystka zmarła w 2022 roku.
Autorka: Ewa Beyer-Formela (1935- 2022)
Data: 1976
Materiał: granit
Monumentalny głaz z zarysowanym spiralnym ornamentem zawiera tajemnicę zaklętą w kamieniu. To jedna z cyklu prac Ewy Beyer-Formeli o metaforycznym tytule „Pieczęcie czasu”, który odnosi się do dziejów miejscowego granitu. Przyniesiony przez lodowiec miliony lat temu, pozostał w pejzażu Kaszub jako niemy świadek historii Ziemi. Występuje w wielu kolorach i odmianach, artyści dostrzegają jego ponadczasowe piękno oraz szczególne walory formalne.
Ewa Beyer-Formela urodziła się w 1935 roku w Kartuzach. Wielokrotnie podkreślała wpływ, jaki na jej późniejsze wybory artystyczne miało miejsce dorastania na Kaszubach. Szczególnie bliska artystce była natura, która stanowiła dla niej niewyczerpane źródło inspiracji. W 1960 roku obroniła dyplom pod kierunkiem profesora Stanisława Horno-Popławskiego w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Uczestniczyła w powojennej odbudowie Gdańska. Tworzyła rzeźby plenerowe i kameralne w granicie, marmurze, drewnie oraz metalu i ceramice. Zajmowały ją także rysunek, akwarela i pastel. Sopocka artystka zmarła w 2022 roku.
Autorka: Ewa Beyer-Formela (1935- 2022)
Data: 1993
Materiał: granit
Rdzawa, majestatyczna sylwetka kota autorstwa Hanny Brzuszkiewicz góruje nad zielenią skweru. Rzeźbę znamionuje zwarta, mocna bryła o schematycznie zarysowanych kształtach. Dostojna i tajemnicza, przywołuje figury kotów w starożytnym Egipcie. Utrwalona jest w pozornie nietrwałej materii ceramicznej, jednak w porównaniu z innymi wyrobami z gliny kamionkę charakteryzuje znacznie większa twardość.
Artystka studiowała na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz w latach 1955–1957 w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku, w pracowni profesora Stanisława Horno-Popławskiego. Zgłębiała też tajniki sztuki ceramicznej pod kierunkiem profesor Hanny Żuławskiej, której pracownia stała się zaczątkiem ważnego w Polsce ośrodka współczesnej ceramiki. Ceramika jest najważniejszą dziedziną twórczości Hanny Brzuszkiewicz. Od 1958 do 2001 roku była pedagogiem rzeźby i ceramiki na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Brała udział w międzynarodowych wystawach ceramiki organizowanych w Sopocie i Gdańsku, a w 1973 roku otrzymała Stypendium Kulturalne Rządu Włoskiego. Mieszka w Toruniu.
Dofinansowano ze środków programu własnego Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku pn. Rzeźba w przestrzeni publicznej dla Niepodległej – 2022 pochodzących z budżetu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Nazwa zadania: „Stanisław Horno-Popławski (1902-1997) w 120. rocznicę urodzin i Hornianki”.
Autorka: Hanna Brzuszkiewicz (1934-)
Data: 1965
Materiał: kamionka
Portretowe ujęcie kilkunastoletniej dziewczynki trzymającej w ramionach psa Stanisław Horno-Popławski utrwalił po raz pierwszy w 1935 roku w gipsie, pokrytym następnie patyną. Za kolejne jej wcielenie – w brązie – twórca otrzymał nagrodę na Pierwszym Ogólnopolskim Salonie Rzeźby w Warszawie w 1937 roku. Umieszczone w Pałacu Brühlowskim dzieło zaginęło. W 1957 roku artysta wykonał jego autorski odlew, który po 65 latach stanął w sopockim Parku Północnym. Naturalnie przedstawiona postać dziewczynki tulącej pieska znakomicie przekazuje pełen czułości nastrój tej sceny. Rzeźbiarz perfekcyjnie wyważył kompozycję, w której dynamiczny podskok psa stabilizuje mocny uścisk jego właścicielki. Tematyka dzieła odzwierciedla szczególny stosunek artysty do natury i jego miłość do zwierząt.
Stanisław Horno-Popławski, jeden z najważniejszych polskich rzeźbiarzy, urodził się w 1902 roku na Kaukazie jako wnuk zesłańca po powstaniu styczniowym. Kształcił się w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Działalność twórczą rozpoczął w 1926 roku, a w roku 1932 został wykładowcą i profesorem Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W ciągu swojego życia wielokrotnie się przeprowadzał. Po wojnie spędzonej w oflagu był profesorem Szkoły Sztuk Pięknych w Białymstoku. Następnie objął katedrę rzeźby na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, by potem przenieść się do Gdańska. Podczas odbudowy gdańskiej starówki był głównym projektantem wystroju rzeźbiarskiego rekonstruowanych kamienic. W latach 1949–1970 prowadził pracownię rzeźby i pełnił funkcję dziekana Wydziału Rzeźby w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Przez lata związany z Sopotem, z pięcioletnią przerwą na twórczość w Bydgoszczy. Zmarł w 1997 roku.
Dofinansowano ze środków programu własnego Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku pn. Rzeźba w przestrzeni publicznej dla Niepodległej – 2022 pochodzących z budżetu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Nazwa zadania: „Stanisław Horno-Popławski (1902-1997) w 120. rocznicę urodzin i Hornianki”.
Autor: Stanisław Horno-Popławski (1902- 1997)
Data: 1935 / 1957
Materiał: gips
Pamięci łączniczkom czasu II wojny poświęcona została rzeźba autorstwa Stanisława Horno-Popławskiego. Złożoną z dwóch granitowych głazów, symbolicznie przedstawioną figurę dziewczyny rzeźbiarz wykuł bezpośrednio w twardym kamieniu. Zaznaczona w bryle materia spływa z ramienia kobiety, odsłaniając pierś. Gładkie partie ciała i chropowatość tkaniny artysta oddał poprzez opracowanie powierzchni formy w różny sposób. Poetycki w wyrazie portret łączniczki odzwierciedlają delikatnie podkreślone zarysy oczu, nosa i ust. Odchylona w nienaturalny sposób głowa oraz przymknięte powieki sugerują jej pogrążenie we śnie, z którego, być może, już się nie obudzi.
Autor dzieła, jeden z najważniejszych polskich rzeźbiarzy, urodził się w 1902 roku na Kaukazie jako wnuk zesłańca po powstaniu styczniowym. Kształcił się w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Działalność twórczą rozpoczął w 1926 roku, a w roku 1932 został wykładowcą i profesorem Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W ciągu swojego życia wielokrotnie się przeprowadzał. Po wojnie spędzonej w oflagu był profesorem Szkoły Sztuk Pięknych w Białymstoku. Następnie objął katedrę rzeźby na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, by potem przenieść się do Gdańska. Podczas odbudowy gdańskiej starówki był głównym projektantem wystroju rzeźbiarskiego rekonstruowanych kamienic. W latach 1949–1970 prowadził pracownię rzeźby i pełnił funkcję dziekana Wydziału Rzeźby w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Przez lata związany z Sopotem, z pięcioletnią przerwą na twórczość w Bydgoszczy. Zmarł w 1997 roku.
Autor: Stanisław Horno-Popławski (1902- 1997)
Data: 1968
Materiał: granit
Ekspresyjną rzeźbę „Biegnącej” stworzył Stanisław Horno-Popławski w 1966 roku. Wykorzystał do tego specyficzne tworzywo zwane sztucznym kamieniem. Bezgłowa smukła sylwetka biegnącej postaci została ujęta w sposób syntetyczny, jakby zatrzymana z uniesioną w ruchu lewą nogą. Figura harmonijnie wpisuje się w sopocki krajobraz.
Stanisław Horno-Popławski, jeden z najważniejszych polskich rzeźbiarzy, urodził się w 1902 roku na Kaukazie jako wnuk zesłańca po powstaniu styczniowym. Kształcił się w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Działalność twórczą rozpoczął w 1926 roku, a w roku 1932 został wykładowcą i profesorem Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W ciągu swojego życia wielokrotnie się przeprowadzał. Po wojnie spędzonej w oflagu był profesorem Szkoły Sztuk Pięknych w Białymstoku. Następnie objął katedrę rzeźby na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, by potem przenieść się do Gdańska. Podczas odbudowy gdańskiej starówki był głównym projektantem wystroju rzeźbiarskiego rekonstruowanych kamienic. W latach 1949–1970 prowadził pracownię rzeźby i pełnił funkcję dziekana Wydziału Rzeźby w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Przez lata związany z Sopotem, z pięcioletnią przerwą na twórczość w Bydgoszczy. Zmarł w 1997 roku.
Autor: Stanisław Horno-Popławski (1902- 1997)
Data: 1966
Materiał: sztuczny kamień
Fot. Klaudyna Karczewska.
Dzieło o niezwykłej formie i wymowie wykonał dla Sopotu Tadeusz Fołtyn w roku 2005, dedykując je szczególnie zasłużonym dla sopockiej kultury twórców. Rzeźba nosi tytuł „Oddech Hasiora”, co jest swoistym hołdem autora dla twórczości jednego z najoryginalniejszych polskich artystów – Władysława Hasiora. Piętrowa metalowa i barwna konstrukcja przypomina fantazyjny rydwan z trzema ogromnymi kołami. Na obręczach posadowiony jest kadłub galeonu zwieńczonego na dziobie rycerskim szyszakiem. Zamiast masztów ze statku pną się ku niebu drabiny i krzyże. Dynamiczny pojazd zakotwiczył na granitowej płycie ozdobionej metalowymi tabliczkami z imionami zacnych dla Sopotu artystów.
Tadeusz Fołtyn urodził się w Gdyni w 1936 roku. Po wojnie osiadł w Sopocie, gdzie mieszkał do swojej śmierci w 2019 roku. Ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej w 1962 roku. W swojej twórczości pracował najchętniej w metalu, stosując również techniki emalierskie. Wykonywał płaskorzeźby i rzeźby kute w metalu, jak też małe formy rzeźbiarskie, kompozycje abstrakcyjne i realistyczne. Ozdobił wiele wnętrz sakralnych, jak również obiektów użyteczności publicznej w Polsce. Jego dzieła znajdują się w wielu muzeach Europy, Afryki i Ameryki. Jest autorem innej słynnej w Sopocie rzeźby przedstawiającej postać „Parasolnika”.
Autor: Tadeusz Fołtyn (1936- 2019)
Data: 2005
Materiał: stal metalowa
Pozornie zwyczajna bryła kamienna zaskakuje ciekawym ujęciem portretu. Po uważnym przestudiowaniu rzeźby można odkryć kobiecą twarz zwróconą ku górze, ku słońcu. Sugerują to charakterystyczne ułożenie głowy i przymknięte powieki. Z upływem czasu rysy twarzy zatarły się nieco. Rzeźba ta powstała podczas jednego z plenerów rzeźbiarskich we Wdzydzach Kiszewskich pod koniec lat 70. XX wieku. Artysta mówił, iż rzeźbi w kamieniach, ponieważ w nich jest zaklęta istota życia. Są częścią natury, przyrody, która nieustannie go fascynowała.
Michał Gałkiewicz urodził się w 1932 roku w Zgierzu. Był jednym z najbardziej znanych i cenionych łódzkich twórców rzeźby. W latach 1951–1956 odbył studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (dyplom w roku 1959), gdzie w późniejszych latach objął stanowisko kierownika Pracowni Rzeźby. Tworzył rzeźby kameralne, monumentalne, architektoniczne, pracował w drewnie, kamieniu, betonie, ceramice i metalu. Był laureatem wielu nagród i wyróżnień na wystawach i konkursach ogólnopolskich. Zmarł w 2020 roku w Łodzi
Autor: Michał Gałkiewicz (1932- 2020)
Data: 1976
Materiał: granit
Kompozycja rzeźbiarska „Ewa&Adam – Relax” wyobraża dwie wykute w granicie półleżące sylwetki o nieco abstrakcyjnych kształtach, ukazane podczas odpoczynku. Tytuł nawiązuje do biblijnych Ewy i Adama z rajskiego ogrodu. Praca autorstwa Emilii Kaus w 1979 roku zdobyła I nagrodę w konkursie na rzeźbę dla Sopotu i w kolejnym roku została usytuowana w przestrzeni Parku Południowego, z czasem przeniesiona do Parku Północnego.
Emilia Kaus w 1972 roku ukończyła studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku. W latach 1969–72 była współzałożycielką i aktorką eksperymentalnego teatru studenckiego „ą” w Gdańsku. Dwukrotna stypendystka Ministerstwa Kultury i Sztuki. Jej liczne realizacje rzeźbiarskie znajdują się w kolekcjach prywatnych na całym świecie, jak też w przestrzeni publicznej w Polsce oraz w Niemczech. Uczestniczyła w akcjach artystycznych związanych z land artem. Poza rzeźbą zajmuje ją rysunek – tradycyjny, ale również innowacyjny, z wykorzystaniem innych technik, między innymi cyfrowych. Rzeźbiarka związana jest z dwoma miastami: Gdynią oraz Bremą w Niemczech.
Autorka: Emilia Kaus
Data: 1980
Materiał: granit
„Czółna” to imponujących rozmiarów kompozycja rzeźbiarska autorstwa Tomasza Krupińskiego, złożona z dwóch form wyobrażających pozostawione na brzegu łodzie, zestawionych ukośnie w płaszczyźnie skweru. Podłużne, smukłe kształty sprawiają wrażenie niezwykle lekkich. Instalacja wykonana jest ze stali – kadłuby łodzi zbudowane są z segmentów metalu, podczas gdy tytułowe czółna tradycyjnie wydłubywano lub wypalano z jednego pnia drzewa. Dynamicznie przecinają przestrzeń, a ich uniesione ku górze dzioby przywodzą na myśl łodzie Wikingów.
Tomasz Krupiński, artysta pochodzący z Podlasia, jest absolwentem Liceum Plastycznego w Supraślu oraz malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Obecnie dzieli życie pomiędzy pracownie w Gdańsku i w Cannes. Zajmuje się malarstwem, rzeźbą, designem – projektowaniem mebli i wnętrz. Do tworzenia swoich prac wykorzystuje różne materiały, takie jak stal, drewno, kamienie czy żywica. Zaprojektował wnętrza znanych trójmiejskich lokali – sopockich SPATiF-u i Sfinksa oraz Stacji Deluxe we Wrzeszczu. Jego realizacje można odnaleźć również w Amsterdamie, Cannes, Katarze i wielu innych miejscach na całym świecie.
Autor: Tomasz Krupiński (1968 – )
Data: 2001
Materiał: stal
Rzeźba „Bimalbi” jest dziełem Ireny Loroch. Dostojny posąg siedzącego lwa nie jest dosłownym portretem króla zwierząt, jednak charakterystyczne lwie kształty, takie jak masywne łapy czy głowa okolona bujną grzywą, zostały wyraźnie zaakcentowane w bryle piaskowca. Praca powstała w 1974 roku podczas Animalistycznego Pleneru Rzeźbiarskiego w oliwskim Ogrodzie Zoologicznym, a została ufundowana przez Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w Sopocie. Być może tajemniczo i egzotycznie brzmiący tytuł dzieła odnosi się do pierwszego w oliwskim zoo lwa o imieniu Bim.
Irena Loroch pochodziła z Wilna, gdzie urodziła się w 1931 roku. Studiowała rzeźbę pod kierunkiem profesora Stanisława Horno-Popławskiego w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Brała udział w odbudowie powojennego Gdańska, przy rekonstrukcji rzeźbiarskiego wystroju architektury Głównego Miasta. Rzeźbiła w drewnie, marmurze, brązie i ceramice. Stworzyła wiele realizacji pomnikowych i plenerowych w przestrzeni Trójmiasta, zapisując się w pamięci Gdynian jako autorka przejmującego dzieła „Tym, co na wieczną wachtę”. Zmarła w Gdyni w 2018 roku.
Autorka: Irena Loroch (1931- 2018)
Data: 1974
Materiał: piaskowiec
Fot. Klaudyna Karczewska.
Posągowa głowa kobieca o surowym obliczu została utrwalona w granicie przez Alfonsa Łosowskiego. Twarz została wyciosana z kamiennego bloku przez kanciasto, niemal geometrycznie opracowane płaszczyzny. Powaga i dostojeństwo, a także aura tajemniczości znamionują ten rzeźbiarski portret. Rzeźba to prawdopodobnie „Portret uczonej”, ale znana jest także pod tytułem „Medium”. Wyeksponowanie dzieła na wysokim, uskokowo skomponowanym kamiennym postumencie potęguje monumentalizm przedstawienia.
Alfons Łosowski urodził się w 1908 roku w Orkiewiczach (obecnie Białoruś). Ukończył Wydział Sztuk Pięknych na Uniwersytecie im. Stefana Batorego w Wilnie w pracowni profesora Henryka Kuny. W czasie wojny był żołnierzem AK Okręgu Wileńskiego. Po wojnie osiedlił się w Gdańsku, gdzie pracował przy odbudowie miasta, rekonstruując rzeźby zdobiące fasady kamienic Głównego Miasta. Od 1955 roku poświęcił się indywidualnej twórczości w swojej pracowni przy ul. Mariackiej 11/13. Alfons Łosowski jest autorem kilkunastu rzeźb plenerowych w przestrzeni Gdańska oraz wielu prac rzeźbiarskich znajdujących się w Polsce i za granicą, w plenerach, w budynkach użyteczności publicznej, w kolekcjach muzealnych oraz prywatnych. Artysta zmarł w Gdańsku w roku 1988.
Autor: Alfons Łosowski (1908- 1988)
Data: 1968
Materiał: granit
Silnie stylizowana „Głowa Ukrzyżowanego”, dzieło Alfonsa Łosowskiego, przywodzi na myśl rzeźby z romańskich kościołów. Z kamiennego bloku wyłania się twarz o schematycznie zaznaczonych rysach. Szeroko uśmiechnięte oblicze okalają bujne faliste włosy, fantazyjnie wykute w kamieniu. W wyraźnie wyodrębnionej górnej partii płytko wyryty zygzak symbolizuje koronę cierniową. Artysta rzeźbił najchętniej w twardym kamieniu, jak granit czy bazalt oraz w drewnie. W sopockim Parku Północnym było eksponowanych osiem jego rzeźb.
Alfons Łosowski urodził się w 1908 roku w Orkiewiczach (obecnie Białoruś). Ukończył studia na Wydziale Sztuk Pięknych na Uniwersytecie im. Stefana Batorego w Wilnie w pracowni profesora Henryka Kuny. W czasie wojny był żołnierzem AK Okręgu Wileńskiego. Po wojnie osiedlił się w Gdańsku, gdzie pracował przy odbudowie miasta, rekonstruując rzeźby zdobiące fasady kamienic Głównego Miasta. Od 1955 roku poświęcił się indywidualnej twórczości w swojej pracowni przy ul. Mariackiej 11/13. Alfons Łosowski jest autorem kilkunastu rzeźb plenerowych w przestrzeni Gdańska oraz wielu prac rzeźbiarskich znajdujących się w Polsce i za granicą, w plenerach, w budynkach użyteczności publicznej, w kolekcjach muzealnych oraz prywatnych. Artysta zmarł w Gdańsku w roku 1988.
Autor: Alfons Łosowski (1908-1988)
Data: lata 60.
Materiał: granit
Rzeźba o tytule „Nasiono” to pionowa forma osadzona na drugim kamiennym bloku. Została stworzona w granicie przez Lore Nynnell podczas międzynarodowego pleneru rzeźbiarskiego we Wdzydzach Kiszewskich w 1993 roku, następnie artystka podarowała ją miastu Sopot. Kształt wydobyty z twardego tworzywa zyskał geometryczny wzór z kanciastych nacięć na krawędziach bryły. Rzeźbiarka pracuje głównie w kamieniu, dodając czasem inne materiały i środki, jak szkło, metal, pleksi, woda czy światło. Podkreśla, iż proces twórczy ma dla niej charakter medytacyjny.
Lore Nynnell urodziła się w 1946 roku w Danii. Dorastała w Brazylii, a od 1982 roku mieszka w Szwecji. Ukończyła Szkołę Artystyczną Meginskolan w Danii oraz w Szwecji (w latach 1976–1982). Artystkę interesują także inne dziedziny kultury – była zaangażowana w różne działania teatralne i performatywne, eksperymentalne projekty twórcze, grała na basie i śpiewała w zespole muzyki awangardowej. Wychowana w miłości do przyrody często wkomponowuje swoje dzieła rzeźbiarskie w naturalne otoczenie. W swoim domu w Gamleby ma zarówno galerię, jak i park rzeźb. Wiele dzieł artystki zdobi przestrzeń oraz gmachy użyteczności publicznej, są one też obecne w kolekcjach muzealnych i prywatnych.
Autor: Lore Nynnell (1946-)
Data: 1993
Materiał: granit
Niewielkich rozmiarów tors kobiecy to kameralna forma autorstwa Janiny Stefanowicz-Schmidt. Subtelne przedstawienie ujmuje delikatnością i naturalnością, bije z niego jednak pewność i siła. Płynną, falistą linią artystka zakreśliła kształt siedzącej bezgłowej kobiecej sylwetki. Gładka, lśniąco biała powierzchnia rzeźby stała się polem gry światła i cienia. Dzieło ujawnia podziw artystki dla natury i wrażliwość na jej piękno.
Janina Stefanowicz-Schmidt urodziła się w 1930 roku w Warszawie. Pochodzi z rodziny o wielopokoleniowych tradycjach artystycznych – wśród jej krewnych z rodziny Stefanowiczów, Padlewskich i Schmidtów byli i są architekci, muzycy, malarze, rzeźbiarze i poeci. Jest dyplomantką profesora Stanisława Horno-Popławskiego. Po studiach w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku (dzisiejszej Akademii Sztuk Pięknych) pracowała tam jako dydaktyk od 1954 do 2001 roku. W 1976 roku założyła i prowadziła przez wiele lat Pracownię Medalierstwa i Małych Form Rzeźbiarskich. Autorka wielu rzeźb w otwartych przestrzeniach i wnętrzach, także sakralnych. Przez kilkadziesiąt lat niezwykle aktywnie uczestniczyła w życiu artystycznym w kraju i za granicą, od prac przy odbudowie gdańskiego Głównego Miasta po wystawy, plenery i konkursy. Od 1948 roku mieszka w Sopocie.
Dofinansowano ze środków programu własnego Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku pn. Rzeźba w przestrzeni publicznej dla Niepodległej – 2022 pochodzących z budżetu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Autorka: Janina Stefanowicz-Schmidt (1930-)
Data: 1964
Materiał: gips
Osobliwa, na pierwszy rzut oka całkiem abstrakcyjna forma, została wykonana w piaskowcu przez Swietłanę Zerling. Artystka otrzymała za tę pracę nagrodę w konkursie na rzeźbę dla miasta Sopot w 1979 roku. Gdy dokładniej zanalizujemy kształt, zauważymy symboliczny odcisk ludzkiej sylwetki. Artystkę przez wiele lat nurtował ten motyw i realizowała go w różnych cyklach swoich prac. Pełnoplastyczne „Futerały”: na miłość, pragnienia, zadumę, dobre sny, rozpacz, samotność, macierzyństwo. W wypowiedzi z 1974 roku nazwała je „futerałami na różne stany i okoliczności naszej psychiki”. Cykl ten wyobrażał ludzkie sylwetki z wydrążonymi lub wyciętymi symbolicznymi otworami. „Perforały” były następnym cyklem prac, realizowanym w latach 80. w różnych materiałach, w którym pojawia się abstrakcyjny zazwyczaj motyw odcisku ludzkiej sylwetki. W międzyczasie stworzyła reliefowe przedstawienia, z których najsłynniejsze zdobiły (wiele nie przetrwało do dziś) osiedle mieszkaniowe Żabianka w Gdańsku.
Swietłana Zerling urodziła się w 1945 roku w Kitzbühel (Austria). Studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku, w pracowniach profesorów Stanisława Horno-Popławskiego i Alfreda Wiśniewskiego, gdzie w 1972 roku uzyskała dyplom. Brała udział w międzynarodowych wystawach ceramiki. Członkini słynnej grupy „Kadyny”, działającej w latach 70. Jej twórczość obejmuje rzeźbę i ceramikę.
Autorka: Switłana Zerling (1945-)
Data: 1979
Materiał: Piaskowiec
Rzeźba „Ryba” powstała podczas Międzynarodowego Pleneru Rzeźbiarskiego we Wdzydzach Kiszewskich w 1993 roku. Wykonał ją japoński artysta Zenichi Yokoyama. W granitowej bryle można domyślać się kształtów fantazyjnej ryby – zarysu spiczastego pyska, płetw i łusek, zbudowanych z geometrycznych figur.
Zenichi Yokoyama, artysta urodzony w 1940 roku, jest absolwentem Tokyo University of Fine Arts and Music, gdzie studiował w latach 1959–1965. Kolejne pięć lat poświęcił na naukę w Ecole des Beaux-Arts w Paryżu. Wykonuje prace w drewnie, kamieniu i brązie. Jest członkiem Stowarzyszenia Artystów Japonii, uznawanym za jednego z ważniejszych japońskich twórców. Bierze aktywny udział w międzynarodowych plenerach i sympozjach rzeźby. W Polsce gościł ponownie w 2010 roku na Sympozjum Rzeźby w Granicie w Strzegomiu.
Autor: Yokoyama Zenichi (1940-)
Data: 1993
Materiał: granit
„Dwa źródła”, monumentalna kompozycja rzeźbiarska wtopiona w zieleń Skweru ks. Otto Bowiena, została wykonana przez Ewę Beyer-Formelę z białego marmuru. W masywnej bryle dostrzec można dwa złączone kształty pokryte ornamentalnymi wstęgami, przypominającymi meandry rzeki i fale płynącej wody. Dzieło powstało podczas pleneru w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku w końcówce lat 70. XX wieku. Wówczas po raz pierwszy artystka zetknęła się z marmurem ze Stronia Śląskiego, materiałem, którym się odtąd fascynowała. Przed umiejscowieniem w sopockim Parku Południowym w latach 80. rzeźba była prezentowana na kilku wystawach, między innymi w warszawskiej galerii Zachęta.
Ewa Beyer-Formela urodziła się w 1935 roku w Kartuzach. Wielokrotnie podkreślała wpływ, jaki na jej późniejsze wybory artystyczne miało miejsce dorastania na Kaszubach. Szczególnie bliska artystce była natura, która stanowiła dla niej niewyczerpane źródło inspiracji. W 1960 roku obroniła dyplom pod kierunkiem profesora Stanisława Horno-Popławskiego w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Uczestniczyła w powojennej odbudowie Gdańska. Tworzyła rzeźby plenerowe i kameralne w granicie, marmurze, drewnie oraz metalu i ceramice. Zajmowały ją także rysunek, akwarela i pastel. Sopocka artystka zmarła w 2022 roku.
Autorka: Ewa Beyer-Formela (1935- 2022)
Rok: 1978
Materiał: marmur
Wpisana w krajobraz Skweru Miłosza „Kolumna” wyrzeźbiona przez Ewę Beyer-Formelę intryguje bielą i niezwykłą formą. Jako materiał posłużył artystce marmur „Biała Marianna” – unikatowej odmiany materiał pochodzący z Dolnego Śląska. Rzeźba jest autorskim ukazaniem idei, wariacją na temat kolumny jako elementu architektury starożytnej Grecji. Kolumna będąca podporą budowli przywodzi skojarzenia z antykiem, który stanowi podwaliny kultury i cywilizacji europejskiej.
Ewa Beyer-Formela urodziła się w 1935 roku w Kartuzach. Wielokrotnie podkreślała wpływ, jaki na jej późniejsze wybory artystyczne miało miejsce dorastania na Kaszubach. Szczególnie bliska artystce była natura, która stanowiła dla niej niewyczerpane źródło inspiracji. W 1960 roku obroniła dyplom pod kierunkiem profesora Stanisława Horno-Popławskiego w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Uczestniczyła w powojennej odbudowie Gdańska. Tworzyła rzeźby plenerowe i kameralne w granicie, marmurze, drewnie oraz metalu i ceramice. Zajmowały ją także rysunek, akwarela i pastel. Sopocka artystka zmarła w 2022 roku.
Działanie dofinansowano w ramach Programu Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku pn. „Rzeźba w przestrzeni publicznej dla Niepodległej – 2021”.
Autorka: Ewa Beyer-Formela (1935- 2022)
Data: lata 80.
Materiał: marmur
Fot. Klaudyna Karczewska.
Mixed Feelings to ogromny, błyszczący monument, utworzony przez dwie przeplatające się wieże z brązu, które pchają się i odsuwają, spiralnie wznosząc się ku niebu. Wirujące masy sugerują wielką siłę naturalnej energii, podczas gdy ludzka energia eksploduje w profilach, w percepcji widza spacerującego wokół niej. Okrążając dzieło, widzowie mogą dostrzec pojawiające się i znikające profile ludzi. Każda forma powoduje grawitacyjne przyciąganie drugiej, tworząc unikalną, pulsującą formę energii.
Wystawa „Alternatywna rzeczywistość” w Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie jest prezentacją trzech rodzajów jego dzieł. W galerii pokazujemy rzeźby oraz instalacje wykonane ze szkła i towarzyszące im rysunki i akwarele. Prace wykonane ze szkła prezentują ewolucję stylu artysty od początku lat dziewięćdziesiątych do czasów obecnych. W Parku Północnym w Sopocie prezentujemy natomiast monumentalne ikoniczne rzeźby artysty – Points of View, Mixed Feelings, Versus i Masks wykonane z brązu i stali nierdzewnej, których forma sytuuje się między rzeźbą abstrakcyjną a figuratywną i zachwyca meandrującymi dynamicznymi kształtami.
Tony Cragg to jeden z najbardziej znanych angielskich artystów. Od ponad czterdziestu lat dąży on nieustannie do znalezienia nowych relacji między ludźmi a światem materialnym. Jest mistrzem materiału i bez ograniczeń używa różnych jego rodzajów, między innymi kamienia, brązu, drewna, metalu, materiałów syntetycznych czy szkła. Skłonność do eksperymentu łączy się w jego rzeźbach z niezawodną perfekcją.
Wystawa rzeźb i rysunków w Sopocie organizowana jest wspólnie z Pracownią Tony’ego Cragga i pod patronatem British Council, Ambasady Wielkiej Brytanii, patronatem Ambasady Republiki Federalnej Niemiec oraz mecenatem ERGO Hestii i Fundacji Artystyczna Podróż Hestii. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury
Wystawa: 28.05-15.10.2023
Kuratorka Eulalia Domanowska
Autorka: Tony Cragg
Data: 2012
Materiał: brąz
„Kora” wyszła spod ręki rzeźbiarki Ewy Beyer-Formeli, a powstała z marmuru „Różowa Marianna”, rzadkiej odmiany kamienia o delikatnym różowym zabarwieniu, występującego w kamieniołomie w Kotlinie Kłodzkiej. Rzeźba przedstawia postać dziewczyny w długiej, zwiewnej szacie, prawdopodobnie mitologicznej nimfy, córki Demeter. Nieostrożna Kora, zerwawszy kwiat narcyza poświęcony Hadesowi, jest zmuszona zostać jego małżonką. Hades porywa ją do podziemi i tym samym skazuje na rozłąkę z matką, która nie wiedząc, jaki los spotkał ukochaną córkę, nie ustaje w jej poszukiwaniach.
Ewa Beyer-Formela urodziła się w 1935 roku w Kartuzach. Wielokrotnie podkreślała wpływ, jaki na jej późniejsze wybory artystyczne miało miejsce dorastania na Kaszubach. Szczególnie bliska artystce była natura, która stanowiła dla niej niewyczerpane źródło inspiracji. W 1960 roku obroniła dyplom pod kierunkiem profesora Stanisława Horno-Popławskiego w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Uczestniczyła w powojennej odbudowie Gdańska. Tworzyła rzeźby plenerowe i kameralne w granicie, marmurze, drewnie oraz metalu i ceramice. Zajmowały ją także rysunek, akwarela i pastel. Sopocka artystka zmarła w 2022 roku.
Działanie dofinansowano w ramach Programu Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku pn. „Rzeźba w przestrzeni publicznej dla Niepodległej – 2021″.
Autorka: Ewa Beyer-Formela (1935- 2022)
Data: lata 80.
Materiał: marmur
„Rzeźba pamięci Krzysztofa Koczurowskiego, ufundowana przez Jego rodzinę i przyjaciół”
Rzeźbiarski akt kobiecy, dzieło Janiny Stefanowicz-Schmidt, przedstawia tors kobiety ujęty w pozycji stojącej, od kolan do szyi, bez głowy i bez rąk. Wydawać by się mogło, że statua przeniosła się do naszych czasów z antyku i dodatkowo skojarzenia takie sugeruje w tytule pracy sama Artystka. „Biała Wenus”, znana także jako „Pochylona”, pierwotnie, w roku 1960, została utrwalona w gipsie. W ostatnim czasie zyskała drugie wcielenie w materiale określanym jako sztuczny kamień.
Figura zawiera w sobie dostojeństwo antycznych posągów i jednocześnie urzeka naturalnym pięknem, zmysłowością. Jej zwarta bryła, o miękkim modelunku i kształcie zaznaczonym falującą linią, ma doskonale wyważone proporcje. Choć sylwetka jest nieznacznie skręcona i skłania się lekko ku przodowi, kompozycja jest zrównoważona, bije od niej spokój i harmonia. Rzeźba „Białej Wenus”, rzymskiej bogini miłości, przekazuje uniwersalną prawdę o trwaniu w ponadczasowym zachwycie nad pięknem natury.
Janina Stefanowicz-Schmidt urodziła się w 1930 roku w Warszawie. Pochodzi z rodziny o wielopokoleniowych tradycjach artystycznych – wśród jej krewnych z rodziny Stefanowiczów, Padlewskich i Schmidtów byli i są architekci, muzycy, malarze, rzeźbiarze i poeci. Jest dyplomantką profesora Stanisława Horno-Popławskiego. Po studiach w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku (dzisiejszej Akademii Sztuk Pięknych) pracowała tam jako dydaktyk od 1954 do 2001 roku. W 1976 roku założyła i prowadziła przez wiele lat Pracownię Medalierstwa i Małych Form Rzeźbiarskich. Autorka wielu rzeźb w otwartych przestrzeniach i wnętrzach, także sakralnych. Przez kilkadziesiąt lat niezwykle aktywnie uczestniczyła w życiu artystycznym w kraju i za granicą, od prac przy odbudowie gdańskiego Głównego Miasta po wystawy, plenery i konkursy. Od 1948 roku mieszka w Sopocie.
Autor: Janina Stefanowicz-Schmidt, „Biała Wenus” / „Pochylona”,
Data: oryginał 1960 r., materiał: gips / odlew 2023 r., materiał: sztuczny kamień
Lokalizacja: Park Północny, al. Mamuszki / ul. Powstańców Warszawy
Utrwalona w brązie rzeźba „Macierzyństwo” (znana także jako „Matka i dziecko”) autorstwa Marii Papy Rostkowskiej wyobraża figurę matki tulącej w objęciach niemowlę. Opływowe, zaoblone kształty, subtelne krzywizny i wypukłości formy rzeźbiarskiej dobrze korespondują z przedstawianym tematem, wyrażając łagodność, cierpliwość i czułość macierzyństwa. Sposób przedstawienia postaci balansuje między figuratywnością a abstrakcją.
Temat macierzyństwa Artystka podjęła po raz pierwszy w takim ujęciu w roku 1987, gdy na zamówienie Miasta Paryża wykonała w białym marmurze dwumetrową rzeźbę do budynku Administracji Szkół Powszechnych (D.A.S.C.O.). Kolejne, mniejszych rozmiarów wersje „Matki i dziecka” Maria Papa wyrzeźbiła w różowym (ok. 1987 roku) i białym (w roku 1988) marmurze, od lat 90. XX wieku powstawały także edycje tej rzeźby w brązie.
W Polsce rzeźba Marii Papy Rostkowskiej „Macierzyństwo” znajduje się także w kolekcji sztuki w Pałacu Prezydenckim oraz w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku.
Maria Papa Rostkowska urodziła się w 1923 roku w Brwinowie koło Warszawy. Studia artystyczne rozpoczęła w 1942 roku w szkole architektonicznej Władysława Jastrzębskiego w Warszawie. W czasie wojny pomagała wraz z rodziną w ratowaniu Żydów z getta warszawskiego, uczestniczyła także w Powstaniu Warszawskim. Po aresztowaniu udało jej się uciec z transportu do Oświęcimia. Za zasługi została odznaczona medalem Virtuti Militari.
Od 1946 roku kontynuowała edukację – malarstwo u Felicjana Szczęsnego Kowarskiego w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Po roku wyjechała na stypendium do Paryża, gdzie studiowała pod kierunkiem profesora Janusza Strzałeckiego. W latach 1949–1952 była asystentką w pracowni malarstwa prowadzonej przez Profesora w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku, z siedzibą w Sopocie. W 1955 roku obroniła dyplom w warszawskiej ASP, a w 1957 wyjechała ponownie do Paryża. Rok później poślubiła Gualtieri Papa di San Lazzaro, krytyka artystycznego i właściciela jednej z wiodących paryskich galerii sztuki współczesnej. Wkrótce znalazła się w centrum awangardy, wśród artystów i intelektualistów o największej światowej sławie. Zainteresowała się wtedy rzeźbą, tworząc początkowo w glinie i wosku, później, prawie wyłącznie w kamieniu, w szczególności w marmurze. Od 1958 roku zaczęła wystawiać swoje prace rzeźbiarskie – we Francji, Włoszech i Szwajcarii, a w 1966 zafascynowały ją kamieniołomy marmuru w Toskanii, rozsławione przez Michała Anioła. Przeprowadziła się do Pietrasanty i poświęciła całkowicie twórczości rzeźbiarskiej. Była pierwszą kobietą w regionie, która samodzielnie odkuwała swoje dzieła w twardym materiale rzeźbiarskim. Dzięki perfekcyjnej technice uzyskiwała wspaniałe efekty, jej rzeźby charakteryzuje niezwykły blask i gładkość powierzchni. Dzieła Marii Papy Rostkowskiej znajdują się w licznych kolekcjach prywatnych, zdobią też gmachy użyteczności publicznej na całym świecie. Artystka zmarła w 2008 roku w Pietrasanta.
Autor: Maria Papa Rostkowska (1923 – 2008)
Data: 1987/2024
Materiał: pozłacany brąz
Lokalizacja: 54.439299, 18.564936
Fot. Klaudyna Karczewska.
Wtopiona w zieleń kamienna forma zdaje się idealnie odzwierciedlać tytuł dzieła: „Blisko natury”. Zwarta bryła o mocnej konstrukcji przypomina plątaninę obłych, zlepionych ciasno kształtów. Jej powierzchnia jest gładko opracowana i wypolerowana, a całość kompozycji sprawia wrażenie miękkości, cielesności i organiczności. Autorką dzieła jest Teresa Klaman, rzeźbiarka czerpiąca inspirację z obserwacji natury i kamienia, będącego jej częścią.
Teresa Klaman urodziła się w 1948 roku w Gdańsku. W 1972 uzyskała dyplom na Wydziale Rzeźby Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Od 1973 do września 2019 była pracownikiem dydaktycznym macierzystej uczelni. Artystka realizuje dzieła równolegle w rzeźbie i ceramice, zajmuje się także rysunkiem. W twórczości Teresy Klaman przewijają się wątki urbanistycznych przestrzeni i wyimaginowanej architektury, obecne w cyklach „Metropolia”, „Po sąsiedzku” czy „Siedliska”. Innym ważnym cyklem są „Kobiety” utrwalane zarówno w tworzywie ceramicznym, jak i w kamieniu.
Uczestniczyła w licznych sympozjach i plenerach ceramicznych i rzeźbiarskich. Dwukrotna stypendystka Ministerstwa Kultury i Sztuki, rządu fińskiego i Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej. Laureatka nagród i wyróżnień. Jej prace znajdują się w zbiorach muzeów i galerii sztuki współczesnej w Gdańsku, Szczecinie, Berlinie, Norymberdze, jak też w plenerach Wigierskiego Parku Narodowego, parków: Grunwaldu pod Monachium, Düsseldorfu, Bickenbach koło Darmstadt, Sopotu i Wiednia.
Autorka: Teresa Klaman
Data: 1977
Materiał: marmur
Fot. Klaudyna Karczewska.
Krystyna Filipska-Frejer jest autorką rzeźby z granitu usytuowanej w ogrodzie przed Dworkiem Sierakowskich. Dzieło, znane pod dwoma tytułami: „Oczarowanie” oraz „Świt”, przedstawia tors dziewczyny z zaplecionymi za głową rękoma. Postać stoi na nieregularnym, ociosanym kanciasto, granitowym głazie. Jej smukła, wdzięczna sylwetka oraz delikatne, rozmarzone rysy twarzy zostały utrwalone w kamiennym kształcie w sposób aluzyjny. Artystka wykonała pracę w roku 1979 dla miasta Sopotu.
Krystyna Filipska-Frejer urodziła się w 1938 roku w Rypinie. Wykształcenie artystyczne zdobyła w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku, w pracowni rzeźby profesora Stanisława Horno-Popławskiego i w dziedzinie ceramiki w pracowni profesor Hanny Żuławskiej. Rekonstruowała rzeźby podczas powojennej odbudowy Gdańska – jej autorstwa jest figura Fortuny wieńcząca Złotą Kamienicę. Wraz z mężem Romualdem Frejerem współtworzyła Studencki Teatr Pantomimy Rąk i Przedmiotów „Co To”, ukazany w 1960 roku w filmie Janusza Morgensterna „Do widzenia, do jutra”. Przez lata 90. i pierwszą dekadę XXI wieku mieszkała w Stanach Zjednoczonych, gdzie brała czynny udział w życiu artystycznym.
Autorka: Krystyna Filipska-Frejer
Data: 1979
Materiał: granit
Lokalizacja: Dworek Sierakowskich, ul. Czyżewskiego 12
Fot. Klaudyna Karczewska.
Wtopiona w zieleń kamienna forma zdaje się idealnie odzwierciedlać tytuł dzieła: „Blisko natury”. Zwarta bryła o mocnej konstrukcji przypomina plątaninę obłych, zlepionych ciasno kształtów. Jej powierzchnia jest gładko opracowana i wypolerowana, a całość kompozycji sprawia wrażenie miękkości, cielesności i organiczności. Autorką dzieła jest Teresa Klaman, rzeźbiarka czerpiąca inspirację z obserwacji natury i kamienia, będącego jej częścią.
Teresa Klaman urodziła się w 1948 roku w Gdańsku. W 1972 uzyskała dyplom na Wydziale Rzeźby Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Od 1973 do września 2019 była pracownikiem dydaktycznym macierzystej uczelni. Artystka realizuje dzieła równolegle w rzeźbie i ceramice, zajmuje się także rysunkiem. W twórczości Teresy Klaman przewijają się wątki urbanistycznych przestrzeni i wyimaginowanej architektury, obecne w cyklach „Metropolia”, „Po sąsiedzku” czy „Siedliska”. Innym ważnym cyklem są „Kobiety” utrwalane zarówno w tworzywie ceramicznym, jak i w kamieniu.
Uczestniczyła w licznych sympozjach i plenerach ceramicznych i rzeźbiarskich. Dwukrotna stypendystka Ministerstwa Kultury i Sztuki, rządu fińskiego i Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej. Laureatka nagród i wyróżnień. Jej prace znajdują się w zbiorach muzeów i galerii sztuki współczesnej w Gdańsku, Szczecinie, Berlinie, Norymberdze, jak też w plenerach Wigierskiego Parku Narodowego, parków: Grunwaldu pod Monachium, Düsseldorfu, Bickenbach koło Darmstadt, Sopotu i Wiednia.
Biblioteka Miejska w Sopocie, ul. Obrońców Westerplatte 16 (dawny budynek)
Autorka: Teresa Klaman
Data: 1977
Materiał: marmur
Fot. Klaudyna Karczewska.